βρεθήκαμε ως κράτος υπό την μέγγενη των «ετέρων και φίλων δανειστών μας», αναγνώρισαν και θεώρησαν την στιγμή ως μια ευκαιρία εκσυγχρονισμού της Ελλάδος. Η άποψη αυτή, γνώρισε μεγάλη απήχηση κυρίως στον χώρο των δεξιών ψηφοφόρων, που θεώρησαν την παρέμβαση των έξωθεν παραγόντων ως ένα σημείο καμπής ενάντια σε αυτό που αναγνώριζαν ως «πασοκικό υδροκέφαλο κράτος».
Κι έτσι λοιπόν, η μερίδα αυτή, κατά κύριο λόγο αποτελούμενη από ψηφοφόρους συντηρητικούς, που επεδίωκαν έναν συνδυασμό μικρού κράτους που όμως θα έδινε μεγάλη σημασία σε θέματα ασφάλειας και θα υπεράσπιζε όσα αναγνώριζαν ως «παραδοσιακές αξίες», βρέθηκε να ξιφουλκεί κατά των «λαϊκιστών» εκ δεξιών και εξ ευώνυμων, πιστεύοντας πως η έξωθεν παρέμβαση θα εξασφάλιζε την μετατροπή της Ελλάδος σε ένα «σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος».
Δεν υπήρξε μεγαλύτερη παρανόηση.
Αν και ο εθνικιστικός χώρος κάνει συχνά το λάθος να αποσιωπά τις προτιμητέες οικονομικές πολιτικές- κακώς παραχωρώντας την αποκλειστικότητα αυτών των αναφορών στην μαρξιστική αριστερά, στην πραγματικότητα έχει θέσεις που κινούνται εντός ενός σαφούς εύρους επιλογών. Η ελευθεριακότητα όμως αυτών των επιλογών, συμβαδίζει με την απόλυτη υποταγή ουσιαστικά των οικονομικών επιλογών στις πολιτικές επιταγές. Και η Πολιτική, για τον Εθνικιστή, είναι θέμα Αξιών.
Τα Μνημόνια, έχει γίνει ξεκάθαρο πια ακόμα και στους πιο εμμονικούς υπερασπιστές τους, πως δεν είχαν σκοπό την οικονομική εξυγίανση της Ελληνικής κοινωνίας. Χρησίμευσαν απλά ως ένας μοχλός ενίσχυσης των αυτόανακυρηχθέντων ελίτ που ελέγχουν την πολιτική ζωή του τόπου, και ταυτόχρονα την περαιτέρω υποβάθμιση της μεσαίας τάξης. Και πουθενά δεν είναι τόσο διακριτή η διαφοροποίηση μεταξύ των αρνησιπάτριδων ψευδοελίτ από την μεγάλη μάζα της κοινωνίας, απ’ ό,τι στα ζητήματα των κοινωνικών αξιών.
Η Ελλάδα υπήρξε μια κοινωνία που σε πολλούς τομείς παρέμενε προ-νεωτερική. Η Ελληνική κοινωνία, παρά την μεταπολιτευτική λαίλαπα, σε μεγάλο βαθμό συνέχιζε, σε πείσμα των όποιων κομματικών επιλογών, να πιστεύει στο βενιζελικής προέλευσης και Απριλιανής χρήσης σύνθημα «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», αναγνωρίζοντας την αξία θεσμών που υπερβαίνουν τον χρονικό περιορισμό του παρόντος. Ακόμα και η αριστερής προέλευσης πολιτική θέαση, τουλάχιστον για τους περισσότερους υποστηρικτές της, ταυτιζόταν με την υπεράσπιση της Πατρίδος. Η βάση όμως, το θεμελιακό κύτταρο πίσω από κάθε δράση και θέση, παρέμενε και παραμένει η Οικογένεια.
Η οικογένεια δεν αντιμετωπίζεται απλά ως μια συντροφική ένωση. Η οικογένεια δεν είναι μια αστική ένωση, ένα κοινωνικό συμβόλαιο ή μια επιλογή. Η οικογένεια είναι μια έννοια που ενέχει μεταφυσική υπόσταση, είναι απότοκο του μυστηρίου του γάμου, που ζητά την θεϊκή ευλογία για την ευόδωση αυτής της ένωσης. Κι αυτή η ευλογία, αυτή η μεταφυσική διάσταση υπάρχει, γιατί η οικογένεια έχει ταυτιστεί με το θαύμα της ζωής.
Δεν είναι απαραίτητη η δημιουργία οικογένειας για να έρθει στην ζωή ένας νέος άνθρωπος. Δεν είναι κάποιες φορές (για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς) ούτε το ιδανικό περιβάλλον για να μεγαλώσει ένα παιδί. Είναι όμως το Ιδεατό, ο πυρήνας μέσα από τον οποίο διαμορφώνονται οι βασικές αρχές της συμπεριφοράς, μεταδίδονται οι αξίες και εμφυσείται το θεμελιώδες υπόστρωμα επί του οποίου αναπτύσσεται ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου. Και σ’ αυτό το Ιδεατό, σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο, κατά την ευαίσθητη πορεία διαμόρφωσης της προσωπικότητας, υπάρχει η έμφυτη ανάγκη παρουσίας των προτύπων και των δύο φύλων.
Οι Αριστεροί ψηφοφόροι της χώρας, πέρα από τους βολεμένους κηφήνες, βίωσαν την απογοήτευση της «περήφανης διαπραγμάτευσης» και της παταγώδους αποτυχίας των μαρξιστικών ονειρώξεων να συμβαδίσουν με την πραγματικότητα. Η αριστερή μας κυβέρνηση όμως, βαδίζει σταθερά στην εκπλήρωση αυτών των μαρξιστικών ονειρώξεων- αφού δεν μπόρεσε στην οικονομία- στους υπόλοιπους τομείς της κοινωνικής ζωής. Οι Δεξιοί ψηφοφόροι, συντηρητικοί και μέλη της εναπομείνασας εθνικής αστικής τάξης, συνειδητοποιούν (ΑΝ συνειδητοποιούν) πως και η δική τους κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, στην πραγματικότητα δεν διαφέρει και πολύ σε αυτούς τους τομείς, από τους προοδευτικούς κυβερνώντες μας.
Η Ελλάδα, αγαπητέ αναγνώστη, βρέθηκε στην δυσάρεστη θέση να εκβιαστεί να γίνει μια Δυτική χώρα. Σε πείσμα των φαντασιώσεων των φιλοΕΕ ελίτ που κυριαρχούν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και την δική μας, η Ευρωπαϊκή παράδοση δεν υπήρξε ποτέ ανεκτική ή φαντασιόπληκτη. Η Ευρωπαϊκή παράδοση, μήτρα της οποίας είναι η Ελλάδα, υπερασπίζονταν με κάθε τρόπο τις Αξίες που πρέσβευε. Την υπεράσπιση του πάτριου εδάφους από εισβολείς, την δέουσα Τιμή στην οικογένεια με τους διακριτούς ρόλους Πατέρα και Μητέρας, την μεγαλόψυχη θρησκευτική ανοχή υπό την σκέπη της κυριαρχούσας θρησκείας, την Ανδρειοσύνη και την Θηλυκότητα.
Η Δύση, δεν είναι παρά το νεωτερικό καρκίνωμα πάνω στο Ευρωπαϊκό Σώμα. Διαστρέφοντας κάθε ψήγμα της Ελληνικής φιλοσοφικής δημιουργίας, χρησιμοποιώντας το συναίσθημα και την ταμπέλα της «προόδου», με οργουελικό τρόπο επαναπροσδιόρισαν την σημασία σημαντικών λέξεων, φορτώνοντάς τες με το επιθυμητό γι’ αυτούς νόημα.
Κι έτσι λοιπόν, η οικογένεια παύει να είναι μια φυσική επιταγή και φυσιολογική εξέλιξη. Μετατρέπεται σε πεδίο αντιπαράθεσης, σε έναν «τίτλο» που μπορεί πια να το διεκδικήσει όποιος θέλει. Όπως έγινε με την αποϊεροποίηση του γάμου, και στις στήλες των εφημερίδων πια, διαβάζουμε για κοπέλες που παντρεύτηκαν άλογα ή τους πολυελαίους των σπιτιών τους (υπαρκτά περιστατικά στην πολιτισμένη Εσπερία), ο ίδιος ρυθμός ακολουθείται σταδιακά και για την περιβόητη «τεκνοθεσία».
Δεν είναι απαραίτητη πια η ύπαρξη ενός Πατέρα και μιας Μητέρας. Δεν είναι απαραίτητο να εντυπωθούν στα παιδιά τα πρότυπα και των δύο φύλων, δεν είναι απαραίτητη η διαφύλαξη μιας δομής τόσο σημαντικής που ενδύθηκε με μεταφυσική υπόσταση. Τώρα πια, σημασία έχει, για τους «ανθρωπιστές» απλά και μόνο η «Αγάπη». Μια αγάπη, που φυσικά, την ορίζουν οι ίδιοι, κατά πώς τους βολεύει.
Κι αυτό είναι μόνο ένα χαρακτηριστικό της επερχόμενης λαίλαπας.
Γιατί τα Μνημόνια ήταν η ευκαιρία για την Δυτικοποίηση της Ελλάδας.
Απέναντι σ’ εκείνους που οικειοποιήθηκαν και διαστρέβλωσαν τις ευρωπαϊκές αξίες, εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές, κληρονόμοι της μήτρας αυτών των Ευρωπαϊκών Αξιών, έχουμε καθήκον και υποχρέωση να σταθούμε αμετακίνητοι υπερασπιστές της παράδοσής μας. Όχι γιατί «πρέπει» τυφλά και παβλοφικά.
Αλλά γιατί κρατάμε συνειδητά την φλόγα ζωντανή. Και μέσα από την δάδα της Ελλάδος, μπορεί γι’ ακόμα μια φορά να ξυπνήσει το Φως για όλη την Ευρώπη.
Πάνος Λουκάς
Μέλος Εθνικού Συμβουλίου
